ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเศรษฐีคนหนึ่งเป็นคนขี้เหนียวเป็นอย่างยิ่ง เศรษฐีมีบ้านหลังใหญ่ มีพื้นที่ในบริเวณบ้านมากมายหลายไร่ เศรษฐีให้คนใช้ปลูกผลหมากรากไม้นานาพันธุ์ไว้จนเต็มสวน เมื่อถึงฤดูออกดอกออกผล ผลไม้ในบ้านของเศรษฐีก็ออกลูกมาดกเป็นพวงน่ากินยิ่งนัก แต่เศรษฐีคนนี้เป็นคนขี้เหนียวมาก ผลหมากรากไม้ที่หล่นร่วงเต็มบ้าน เวลาใครมาขอกินก็ไม่ให้กิน คนที่มาขอผลไม้ร่วงนั้นกินก็ว่า
“ทำไมพ่อเศรษฐีไม่ให้พวกเราล่ะ มันตกเรี่ยราดเต็มพื้นก็เน่าไปเปล่าๆ”
เศรษฐีก็ว่า
“มันจะเน่าก็เน่าบ้านข้า ไปหนักหัวใคร ใครจะมาว่ากูได้”
เศรษฐีผู้นี้เป็นคนที่ขี้เหนียวเป็นที่สุด การทำบุญก็ไม่ทำเพราะว่ากลัวเปลืองเงินหรือว่ามันจะสูญเปล่า วันหนึ่งเศรษฐีขี้เหนียวก็ได้ตายไป พอตายไปแล้วก็ได้เข้าไปเกิดในท้องของยาจกหญิงคนหนึ่ง ยาจกหญิงคนนี้เป็นคนที่ไปขอทานที่ไหนหรือว่าไปที่แห่งใดนั้นก็ไม่เคยที่จะอดหรือว่าขอเงินไม่ได้ แต่ว่าเมื่อเศรษฐีขี้เหนียวนี้มาปฏิสนธิในท้องของนาง นางไปหากินหรือว่าไปขอทานที่ไหนก็ไม่เคยที่จะได้เลย นางไม่รู้ที่จะทำอย่างไรดีจึงไปปรึกษาเจ้าอาวาสวัด
“นมัสการเจ้าค่ะท่าน คือว่าตัวข้านะเจ้าคะ เมื่อก่อนนั้นไปขอทานที่ไหนหรือว่าไปหากินที่ไหนก็ไม่เคยอดเลย แต่ว่าพอตัวข้านี้เกิดท้องขึ้นมาแล้วไปที่ไหนหรือว่าทำอะไรก็ไม่ได้ อยู่อย่างอดๆ อยากๆ นะเจ้าคะ ข้าอยากรู้ว่ามันเพราะอะไรเจ้าคะ”
พระก็ตรวจดวงชะตาของนางแล้วก็ว่า
“โอ้ นี่นาง เศรษฐีขี้เหนียวนั้นได้ตายแล้วมาเกิดในท้องของนางนะจึงทำให้เกิดผล
อย่างที่นางเป็นอย่างนี้นะ ไม่มีใครอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้มันนะ นางต้องหมั่นทำบุญเยอะๆ เพื่อที่จะลดความยกลำบากลงนะ”
หลังจากนั้นนางยาจกก็ได้ทำตามคำแนะนำของเจ้าอาวาส ขอทานแบ่งเงินทำบุญตามกำลังของนางนั้นจากที่อดๆ อยากๆ ก็ค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ จนนางนั้นพออยู่พอกิน
ไม่ต้องอดอยากเหมือนแต่ก่อน