สมัยปัจจุบันนี้ มันบ่เหมือนสมัยก่อน สมัยตะก่อนมันยืดยาว สมัยเมื่อก่อนนี้สัตย์ซื่อ เอาเงินเป็นใหญ่สองคนพี่น้องไปเรียนหนังสือเมืองตักกสิลา แล้วพระฤาษีสอนสองคนพี่น้องว่า ถ้าว่าเยียะสังกะหื้อเยียะแท้ๆ เยียะจะแลดแจ้แหล้บ่ได้กิน ต๊ะอี้ละเปิ้นบอกหื้อนะ แล้วเขาก็พากันมา มาแผว สองคนพี่น้องหั้นก็ว่า
“เฮาจะทำอะหยัง”
“หะปลา” ก็หะปลาขึ้น หะไปหะมาแห้งแล้วอ้ายนะพอจะออกแล้ว
“อ้าย เปิ้นสอนว่าอย่างใดเล่า หื้อเยียะสังเยียะแท้ๆ เยียะจะแลดแจดแหล้บ่ได้กิน อี้จะหว่า”
“จะเยียะจะใดละแถม”
“กะคดปลาเยี่ยนก่า” ก็คดปลาเยี่ยน ไปปะใส่ไหเงินเขาก็หามออกมา เอามาฝากที่สองเฒ่าอยู่สวนว่า
“แม่ป้า ขอฝากโอ่งฮ้านี่หน่อยลอ” ก็เอาโอ่งเงินไปฝากไว้ เฒ่าสองคนผัวเมียหันเป็นโอ่งเงินก็เอาโอ่งฮ้าแลกเปลี่ยนเอาเหีย วันพูกสองคนพี่น้องก็ไปเอา
“ที่ไหนละ โอ่งเงินข้านะ”
“หองหลานว่าโอ่งฮ้า ว่าอั้น”
เขาก็ฟ้องร้องแผวพระยาเจ้าเมือง แล้วก็เบิกพยาน หื้อเอาพยานใส่ในกลอง หื้อสองเฒ่าหาม สองเฒ่านั้นบอกว่า
“เอ ก็หองเขาว่าโอ่งฮ้าว่าอั้น เฮาก็เอาโอ่งฮ้ามาเปลี่ยนหื้อมันเหียก่า”
หามสามรอบแล้วก็เอาไปตั้งไว้หั้น แล้วสองพี่น้องมา หามแหม หามแวดแหม มาอู้กัน
“หองคิงว่าโอ่งฮ้า โอ่งเงินอี้กะดีก่า หองว่าโอ่งฮ้า เปิ้นก็เอาโอ่งเงินมาเปลี่ยนเอาเหียก่า” เบิกพยานออกมา เป็นของเจ้ากุมารสองคนนั้นเพราะมันเป็นของเปิ้นแท้ พยานรู้แล้วล่อ