นานมาแล้ว ยังมีชายคนหนึ่งชื่อว่านายบาป เมื่ออายุได้สิบหกปีแล้วใครๆ ก็อยากจะรู้จัก เวลาใครถามว่าชื่ออะไร พอตอบว่าชื่อนายบาปก็นึกอายชื่อตัวเอง ก็โกรธว่าเกิดมาชาตินี้ก็ไม่เคยทำบาปอะไรเลยแต่ทำไมต้องได้ชื่อบาปด้วย
วันหนึ่ง ได้โอกาสดีจึงเข้าไปหาครูบาเจ้า แล้วขอให้ครูบาเจ้าเปลี่ยนชื่อให้หน่อย เพราะชื่อเก่ามันไม่เพราะท่านครูบาเจ้าก็ได้บอกให้นายบาปว่า
"ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว ก่อนที่จะเปลี่ยนชื่อนั้นขอให้ไปเที่ยวให้รอบบ้านรอบเมืองก่อนแล้วค่อยมาเปลี่ยนชื่อ"
นายบาปได้ยินครูบาว่าอย่างนั้นก็ยกมือไหว้ขอลาครูบาเดินทางไปตามต่างบ้านต่างเมืองอย่างที่ครูบาได้ชี้บอกแนวทางไว้
วันหนึ่ง นายบาปเดินทางไปพบผู้หญิงคนหนึ่งเดินทางผ่านมา เสื้อผ้าอาภรณ์ก็เก่าขี้ริ้ว ถือขันเข้ามาหานายบาป แล้วก็ยื่นมือขอเงิน ส่วนนายบาปให้เงินไปแล้วก็ถามชื่อผู้หญิงคนนั้นว่าชื่ออะไร นางขอทานก็ยกมือไหว้นายบาปแล้วบอกว่า
“ข้าชื่อนางสำรวย”
นายบาปเดินทางไปอีกไม่ไกลเท่าใดนัก ก็ได้ไปพบนายคนหนึ่งนอนอยู่ข้างทางเพราะกิ่งไม้หล่นใส่ นายบาปก็วิ่งเข้าไปช่วย เอายาให้กิน พอฟื้นสติมาแล้วก็รู้ว่าชื่อนายบุญมี
นายบาปเดินทางเที่ยวไปจนทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว ก็กลับไปหาครูบาเจ้า ท่านครูบาก็ถามนายบาปว่า “จะเปลี่ยนชื่ออยู่ไหม หรือว่าไม่เปลี่ยน”
นายบาปก็ว่า
“ไม่เปลี่ยนแล้วครับ ครูบา ชื่อว่าสำรวยก็ไม่เห็นรวย ยังขอทานอยู่ ชื่อว่าบุญมี ก็ไม่เห็นมีบุญอะไรกิ่งไม้ยังตกใส่หัวอยู่ ไม่เปลี่ยนมันละครับท่านครูบา”