ป้าแก้วกับป้าคำเป็นคนในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ทั้งสองเป็นโรคคอเหนียงหรือโรคคอหอยพอก ซึ่งรักษายังไงก็ไม่หายซักที นับวันยิ่งสร้างความลำบากให้กับทั้งสองคนเป็นอย่างมาก ป้าแก้วก็นั่งคุยกับป้าคำถึงเรื่องราวความลำบากของตนกับโรคคอเหนียงนี้
“เฮ้อ อีคำ กูนี้ลำบากกับโรคคอพอกนี่จริงๆ กูอยากจะตายเสียให้พ้นๆ”
ป้าแก้วก็ถามว่า
“แล้วมึงจะทำยังไงอีแก้ว กูยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงเลย”
“กูว่าจะไปอยู่ที่ป่าช้าแล้ว รอความตายอยู่ที่นั่นดีกว่า
พอตอนเย็นป้าแก้วก็จัดแจงเอาเสื่อหมอนผ้าห่ม และบุหรี่ขี้โยติดตัวไปนอนที่ป่าช้าท้ายหมู่บ้านเพื่อที่จะรอความตายอยู่ที่นั่น พอตกดึกมาป้าแก้วก็หลับไป ก็มีผีตนหนึ่งมาหาป้าแก้วและบอกป้าแก้วว่า
"ป้าแก้วๆ ข้าขอยืมหม้อป้าแก้วหน่อยนะ"
ด้วยความสลึมสลือเพราะง่วงนอน ป้าแก้วจึงตอบผีไป
"อื่อ เอาไปสิ ข้าก็ยังไม่ได้ใช้ "
ผีตนนั้นก็บิดเอาคอเหนียงของป้าแก้วไป เพราะคิดว่าเป็นหม้อ พอเช้าขึ้นมาป้าแก้วรู้สึกตัว คลำดูที่คอของตนเองก็พบว่าโรคคอเหนียงนั้นหายไปแล้ว ป้าแก้วจึงรีบกลับไปที่บ้านของตน ป้าคำก็มาหาป้าแก้วที่บ้านและถามถึงเรื่องราวของคอที่หายดีเป็นปรกติ ป้าแก้วก็เล่าให้ป้าคำทุกอย่างถึงเรื่องราวที่ผีมายืมหม้อและบิดเอาคอเหนียงไป ป้าคำก็อยากที่จะหาย
บ้างเย็นวันนั้นก็หอบเสื่อหมอนเครื่องที่ต้องใช้เอาไปนอนที่ป่าช้าท้ายหมู่บ้าน พอตกดึกป้าคำก็หลับไปแล้วผีตนเดิมก็กลับมาอีก และคิดว่าคนที่นอนนั้นเป็นป้าแก้วก็บอกว่า
“ป้าแก้วๆ ข้าเอาหม้อที่ยืมไปมาคืนให้ละนะ”
ด้วยความสลึมสลือของป้าคำก็ตอบผีไป
"อื่อ"
ผีตนนั้นก็เอาคอเหนียงของป้าแก้วมาใส่ที่คอของป้าคำ พอรุ่งเช้ามา ป้าคำก็คลำดูที่คอของตนแล้วแทบจะเป็นลม เพราะว่าจากคอที่ใหญ่อยู่แล้วกลับใหญ่ขึ้นเป็นสองเท่า แล้วก็เดินร้องห่มร้องไห้กลับบ้านและกลับไปเล่าให้ป้าแก้วฟัง และก็ทนทุกข์กับคอเหนียงต่อไป