อกุศลบ่หมดโปรดไม่ได้

          กาลครั้งหนึ่งมีสองผัวเมียยากจนคู่หนึ่งยากจนทุกข์ยากเป็นอันมาก ไม่ว่าจะตั้งใจทำมาหากินยังไงก็ไม่ร่ำรวยขึ้นมาได้สักที มิหนำซ้ำยังยากจนลง ทุกทีๆ แต่ถึงจะยากจนแค่ไหน แต่สองผัวเมียคู่นี้ก็ใส่ข้าวพระเจ้าทุกวันไม่ขาด

          ข้าวพระเจ้า ก็คือ ข้าวและอาหารที่แบ่งใส่ถ้วยชามเล็กๆ เพื่อถวายให้กับพระพุทธรูปประจำบ้านชาวล้านนามักจะสร้างหิ้งพระไว้ในบ้าน ทุกเช้าๆ ก่อนที่ทุกคนจะทานอาหารเช้า จะต้องไป "ใส่ข้าวพระเจ้า" หรือถวายข้าวพระพุทธรูปเสียก่อนถึงจะกินข้าวได้ หากใครกินข้าวก่อนที่จะใส่ข้าวพระเจ้า ก็จะเป็นบาปกรรมเหมือนกับเวลาที่ไปแอบกินข้าวที่เตรียม
จะถวายให้พระสงฆ์นั่นแหละ

          สองผัวเมียยากจนคู่นี้ แม้ว่าจะลำบากยากจนอย่างไรก็พยายามใส่ข้าวพระเจ้าทุกวันไม่ขาด ถวายข้าวเสร็จก็ขอพรให้ร่ำให้รวย แต่ก็ไม่มีใครมา โปรดเลย ทั้งคู่จึงยากจนอยู่อย่างนั้น แต่แม้ว่าจะไม่มีใครมาช่วยเหลือ แต่เทวดาที่อยู่บนสวรรค์นั้นก็เห็นว่าสองผัวเมียนี้น่า
สงสารนัก แม้จะยาก จนแต่ก็ยังทำบุญถวายข้าวพระเจ้าไม่เคยขาด เทวดาองค์หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น มาว่า

          "โอ ข้าเห็นสองผัวเมียคู่นี้มันใส่ข้าวพระเจ้าทุกวัน ข้าว่าจะลงไปโปรดมันเสียที"

          แต่เทวดาองค์หนึ่งก็ค้านขึ้นมาว่า

          "สองผัวเมียนี้ยังมีบาปมีกรรม อกุศลที่ติดตัวมันมายังไม่หมด ท่านจะไปโปรดยังไม่ได้นะ ท่าน"

          แต่เทวดาองค์ที่ตั้งใจไว้ว่าจะไปโปรดสองผัวเมียก็ดึงดันว่าจะลองดูก่อน

          "เอาเถอะ ข้าจะลองดูก่อน ข้าจะเอาแก้วแหวนเงินทองไปวางไว้ที่ถ้วยข้าวพระเจ้ามันนั่นแหละ ยังไงมันมาเอาข้าวพระเจ้ามันก็ต้องเห็น"

          คิดดังนั้นแล้ว เทวดาองค์นั้นก็เสกแก้วแหวนเงินทองไปกองไว้ที่ข้าวพระเจ้าหน้าหิ้งพระ แต่เช้า วันนั้นสองผัวเมียก็ตื่นสาย มีอีกาบินผ่านบ้านของสองผัวเมียเห็นแก้วแหวนเงินทองส่องแสงวิบวับล่อตา จึงคาบไปไว้ที่รังของมันที่อยู่ต้นมะขามโน่นเสีย เหล่าเทวดาเห็น
ดังนั้น เทวดาองค์หนึ่งก็กล่าวว่า

          "เห็นไหมล่ะ ข้าว่าแล้ว อกุศลมันยังไม่หมด โปรดยังไงมันก็ไม่ได้"

          "เอาเถอะ ข้าจะลองดูอีกที ข้าจะเอาไหเงินไหทองคำไปวางไว้ที่ประตูบ้านมัน พอมันเปิดประตูออกมายังไงก็ต้องเห็น"

          แต่เช้าวันนั้น สองผัวเมียก็ตื่นสายอีก ชาวบ้านเดินผ่านมาหน้าบ้านเห็นไหเงินไหทองกองอยู่ก็หอบเอาไปเสีย สองผัวเมียนั้นก็ไม่ได้เงินทองที่เทวดาเนรมิตให้เสียที เทวดาองค์เดิมก็ยังไม่ละความตั้งใจ จึงเนรมิตแหวนทองวงงามไปวางไว้ที่หิ้งข้าวพระเจ้า ครั้งนี้ผู้เป็นเมีย
เห็นแหวนวงนั้นแล้วก็ดีใจมาก ใส่แหวนทองไปอวดชาวบ้านทั่วไปหมด ชาวบ้านกำลังซักผ้าอยู่ที่ท่าน้ำก็ไปอวดเขาจนเผลอทำแหวนหลุดจากนิ้ว ตกลงในไปน้ำแม่ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเพราะปลางับไปกินเสียแล้ว

          เมื่อเทวดาทั้ง 4 องค์ที่คอยช่วยเหลือเห็นเหตุการณ์ดังนั้น จึงถอดใจและคุยกันว่าสองผัวเมียคู่นี้มันช่างโชคร้ายเสียจริงๆ บาปกรรมอกุศลที่สองคนนี้เคยสร้างไว้คงจะมีมากจริงๆ จะโปรดจะเมตตาอย่างไรก็ไม่ได้ จึงปล่อยให้สองผัวเมียยากจนต่อไป รอวันที่อกุศลกรรมมันหมดลงแล้วจึงจะช่วยเหลืออีกครั้ง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน