นายพรานไปแอ่วป่า ก็ไปปะใส่เหว ส่องลงไปหันคนๆ หนึ่ง เสือตัวหนึ่ง งูตัวหนึ่ง อี่วอกตัวหนึ่งอยู่ในบ่อ พรานก็ เอ้...จะยะอย่างใดหา ก็ตัดเครือเขาหลวงจ้วงลงในหลุม อี่วอกเอาก่อน เอาโจ้งลงไปแหม กำนั้นกะเสือแล้วก็งู โจ้งลงถ้วนสี่คนออกมา มันตึงแค้นใจว่ากูเป็นคน บ่เอากูออกก่อน ไปเอาสัตว์ออกก่อน มันก็ตึงอาฆาตไว้หั้นละ แล้วต่างคนต่างก็ไปอยู่ที่กินไผที่กินมัน พรานก็ไปอยู่ที่อยู่มันเหีย เสือก็ไปอยู่ที่อยู่มันเหีย งูก็ไปอยู่ที่อยู่งู ได้เมินนักแก พรานก็มีใจใคร่ไปแอ่วหา ไปก็ไปปะงูก่อน งูก็ว่า เอ้อ บ่มีหยังจะมาตอบแทนคุณ บ่ได้ไปไหนสักที่ เอาขุมคำหั้นเต๊อะ บ่ได้ไปไหน เมาเฝ้าขุมคำ พรานก็ว่า เอ่อไว้หั้นก่อน ไปแหม ไปปะใส่อี่วอก มันก็เอาเผิ้งมาหื้อถวายหื้อพราน แล้วก็จากนั้นก็ไปแถว ไปปะใส่เสือ เสือตัวนั้นก็กินคนเลิงแท้ๆ กินแผวลูกพญาปู้น มันหันพรานไปแอ่วหามัน มันก็บ่มีอะหยังจะตอบแทนคุณก็เอาสายคอหื้อ สายคอนั้นเป็นสายคอพญา มันก็เอา แล้วก็ไปแอ่วหาคนแหม เมื่อหัวทีมันจะเอาหื้อคน แล้วคนผู้นั้นก็ว่าเป็นสายคอลูกสาวพญา
“เอ่อ อยู่นี่ก่อนเน่อ ข้าจะไปนี่กำเดียว”
หล้อมแหล้มก้อมแก้มไปบอกหื้อพญา พญาก็เอาลูกน้องมามัดเอา มัดเอาไปตึงเมื่อคืน ไปแล้วจะไปออกประตูไหน เปิ้นก็บ่หื้อออก จะไปออกประตูวันตกเปิ้นก็บ่หื้อออก จะไปออกประตูวันออกเปิ้นก็บ่หื้อออก ประตูใต้ประตูเหนือเปิ้นตึงบ่หื้อออก ละก็อันนิทานเปิ้นนัก ที่เปิ้นเล่าที่ประตูนา ประตูเล่านิทานหื้อฟัง ละก็อยู่หั้นจนถึงเมื่อเช้า พญาฮ้องไปถาม ฮ้องไปอู้ไปถามมันก็อู้ตั้งเค้าแผวปลาย หื้อว่าเดิมทีมันเป็นอย่างอั้นๆ เมื่อลูนมาก็ผิดที่ไอ่ตัวนั้น ไอ่ตัวที่ตกหลุมมา พญามัดมันเอาไปใส่คอกเหีย ละก็พรานคนนั้นก็พาหมู่เสนาอามาตย์ไปเอาขุมคำแหม เอาขุมคำมาก็เอามาปันเป็นสามส่วน พญาส่วนหนึ่ง มันส่วนหนึ่ง หื้อเสนาทั้งหลายเหียส่วนหนึ่ง พญาก็แปงหอปราสาทหื้อได้อยู่กับพญาเหีย