ตายเพราะปาก



          กาลครั้งหนึ่ง มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นคนขี้เหล้า กินเหล้าทุกวันๆ ไม่ขาด จนอายุได้สี่สิบปีก็ตายไปเพราะดื่มหนัก ฝ่ายเมียของผู้ชายคนนั้นก็คิดว่าตอนที่สามีของตนมีชีวิตอยู่ก็ดื่มเหล้าเป็นประจำ ตายไปก็คงจะอยากดื่มเหล้า ก็เลยเอาขวดเหล้าไปวางไว้บนโลงศพของสามี
พอวิญญาณของสามีไปลงนรก ก็เอาขวดเหล้าติดไปด้วย

          พอผู้ชายคนหนึ่งลงไปเฝ้ายมบาล ยมบาลก็ถามว่า

          “กูเรียกมึงมาตั้งแต่สองวันที่แล้ว ทำไมมึงถึงเพิ่งมา”

          ผู้ชายคนนั้นก็ตอบไปว่า

          “ผมติดธุระอยู่ครับ กำลังจะบวชลูกชาย”

          พอดียมบาลเห็นผู้ชายคนนั้นถือขวดติดมาด้วยก็เลยถามว่า

          “นั่นมันขวดอะไรที่มึงถือมาด้วยน่ะ”

          “นี่มันคือน้ำทิพย์ในเมืองมนุษย์”

          ท้าวยมบาลได้ฟังว่าเป็นน้ำทิพย์ก็เลยอยากจะลองชิม เลยขอจิบไปหน่อยหนึ่ง พอจิบไป จิบมาก็ติดใจจนเมาเหล้าตาลาย ทำอะไรก็ไม่รู้สึกตัว อ่านหนังสือก็ไม่คล่องแคล่ว พอถึงเวลาจะดูชะตาอายุของผู้ชายที่ตายมานั้น จะต้องกรอกอายุลงไปในช่องปี ช่องเดือนและช่องวัน แต่เดิมควรจะต้องเขียนลงไปว่าอายุสี่สิบปี แต่เพราะเมาเหล้าจึงเขียนลงไปเป็นสี่ร้อยสองปี เพราะยมบาลคิดว่าเขียนเป็นสี่สิบปีกับสองวัน แล้วบอกว่า

          “กูจะให้มึงกลับไปโลกมนุษย์ได้สองวัน ไปจัดการบวชลูกมึงให้เสร็จเสียแล้วค่อยกลับมา”

          ผู้ชายคนนั้นก็ได้กลับมาอยู่โลกมนุษย์นานถึงสี่ร้อยสองปี ใครๆ ก็ล้มหายตายจากไปไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่น แต่ผู้ชายคนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่ มีลูกมีเมียไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยคน ทั้งลูกเมียก็ตายกันไปหมด แต่ผู้ชายคนนี้ก็ยังไม่ตาย

          ทางด้านนรกนั้น เมื่อยมบาลคนเก่าสิ้นวาระก็ได้เปลี่ยนเป็นยมบาลคนใหม่มาแทน ก็ได้ตรวจดูบัญชีรายชื่อมนุษย์ ก็เห็นว่ามีมนุษย์คนหนึ่งอายุถึงสี่ร้อยสองปีแล้วก็ยังไม่ตาย
น่าจะเกิดความผิดพลาดขึ้น จึงให้ยมทูตสองคนมายังเมืองมนุษย์เพื่อตามหาผู้ชายคนนั้นจะได้นำกลับไปชำระความในนรก

          ฝ่ายยมทูต เมื่อมาถึงโลกมนุษย์ก็แปลงกายเป็นเด็กชายสองคนช่วยกันหาบตะกร้าถ่านไปล้างน้ำ ผู้ชายคนที่อายุสี่ร้อยสองปีก็เดินผ่านมาทางนั้นพอดี ก็เอ่ยปากถามเด็กทั้งสองว่า

          “นั่นพวกเจ้าจะไปไหนกันเรอะ”

          “ผมจะไปท่าน้ำ” ยมทูตที่แปลงร่างเป็นเด็กตอบ

          “ไปทำไมเหรอ”

          “ผมจะเอาถ่านไปขัด มันจะได้ขาว”

          ผู้ชายคนนั้นได้ยินก็หัวเราะเสียงดังแล้วหลุดปากออกมาว่า

          “โหะ กูอยู่มาถึงสี่ร้อยสองปีแล้วยังไม่เคยเห็นใครขัดถ่านอย่างนี้สักครั้ง”

          ยมทูตทั้งสองคนจึงรู้ว่าเป็นผู้ชายคนนี้นี่อง ก็เลยจับกลับไปชำระความในนรกเสีย ผู้ชายคนนั้นก็เลยเดือดร้อนเพราะปากตัวเองเหมือนกับคำกล่าวที่ว่าปลาหมอตายเพราะปากนั่นเอง