นานมาแล้วยังมียาจกคนหนึ่ง เดินไปขอข้าวขอน้ำตามหมู่บ้าน วันหนึ่งก็ได้ไปขอข้าวที่บ้านหญิงคนหนึ่ง พอดีว่าวันนั้นแม่ญิงคนนั้นอารมณ์ลมไม่ค่อยดี เพราะว่าสร้อยคอนางหาย พอยาจกคนนั้นไปขอข้าวที่บ้านนั้นพอดี หญิงเจ้าของบ้านก็ตะคอกว่า
“เฮ้ย ไปขอที่อื่นไป วันนี้อารมณ์ลมไม่ดี สร้อยคอก็หาย ไปลืมเอาไว้ทางไหนก็ไม่รู้”
เมื่อพูดเสร็จนางก็นั่งลงตรงหน้าของยาจก นั่งก็ไม่เรียบร้อยทำให้ยาจกนั้นเห็นของลับ ยาจกคนนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงก็อุทานขึ้นมา
“ช่องโหว่ ช่องโหว่”
พอยาจกคนนั้นว่าจบ หญิงนั้นก็คิดได้ว่ามันลืมสร้อยไว้ที่รูในห้องน้ำ มันก็คิดว่ายาจกเป็นหมอดูมาบอกให้ตน นางก็เอาข้าวของให้ยาจกมากมาย จากนั้นไปก็เล่ากันว่ายาจกคนนี้เป็นหมอดูแม่นๆ แม่นมากๆ
อีกไม่นานทองพระเจ้าแผ่นดินก็หาย ทหารก็จับเอาช่างตีทองทั้งหมดที่อยู่ในเมืองนั้นมา แล้วก็ให้ทหารไปเอาตัวยาจกคนนั้นมา แล้วบอกให้มันทำนายว่าใครเป็นคนลักทองไป ยาจกคนนี้ก็กลัวเพราะมันไม่ใช่เป็นหมอดู มันก็คิดหาวิธีว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้ตัวขโมยมาให้พระเจ้าแผ่นดิน
ในที่สุดมันก็คิดได้ มันก็นับดูช่างทองว่ามีกี่คน แล้วมันก็ให้ทหารไปหาถังใส่สีมาให้ครบกับช่างทอง พอทหารหามาครบแล้ว ยาจกคนนี้ก็บอกกับช่างทองว่า
“ให้ทุกคนเอามือจุ่มลงในถัง ถ้าใครไม่ได้ลักทอง สีก็จะไม่ติดมือ แต่ถ้าใครลักสีก็จะติดมือ“
หมู่ช่างทองที่ไม่ได้ลักทองก็เอามือจุ่มจนถึงก้นถัง แต่คนที่มันลักมันก็เอามือจุ่มไม่ถึงก้นถัง เสร็จแล้วยาจกมันก็บอกให้ช่างทองเอามือออกจากถัง ปรากฏว่าคนที่ไม่ได้ลักมือจะเป็นสีหมดจนถึงแขน มีคนเดียวเท่านั้นที่มือมันเป็นสีน้อยกว่าคนอื่น ยาจกก็เลยบอกกับพระเจ้าแผ่นดินว่า
“ไอ้คนที่มือมันเป็นสีน้อยที่สุดนั้นแหละที่เป็นคนลักทองของท่านไป”
ตั้งแต่นั้นมายาจกคนนั้นก็ได้เข้าไปอยู่ในเมือง อยู่ดีมีสุขตั้งแต่นั้นมา