มีตุ๊พ่อตนหนึ่งได้รับนิมนต์จากอาโก ซึ่งเป็นคนจีนหื้อไปในงานขึ้นบ้านใหม่ของตน เมื่อพิธีจบแล้ว ตุ๊พ่อก็ปันพรหื้อ
“อายุวัฒโก ธนวัฒโก สิริวัฒโก ยสวัฒโก พลวัฒโก วัณณวัฒโก สุขวัฒโก โหตุ สัพพทา”
ในงานนั้นเพื่อนสนิทของอาโกคืออาแป๊ะก็ได้มาช่วยงานอย่างแข็งขันตั้งแต่ต้น เมื่อตุ๊เจ้าสวดว่า “อายุวัฒโก” อาแป๊ะก็ยินดียิ่งนักที่ได้ยินเสียงสวดออกมาเป็นชื่ออาโกเพื่อนรัก จึงตั้งใจว่าในงานขึ้นบ้านใหม่ของตนก็จะนิมนต์ตุ๊เจ้าตนนี้ไปสวด ในที่สุดก็เป็นจริงตามตั้งใจ อาแป๊ะจึงนิมนต์ตุ๊เจ้าตนเดิมไปสวดในงานขึ้นบ้านใหม่ของตน
เมื่อพิธีเสร็จตุ๊เจ้าก็ปันพร “อายุวัฒโก ธนวัฒโก ฯลฯ”
อาแป๊ะได้ยินรู้สึกขัดหูขัดความตั้งใจก็เลยท้วงขึ้นว่า
“หลวงพ่อ อั๊วะนี้บ่ใช่อาโกนา อั๊วะนี้อาแป๊ะนา”
ตุ๊พ่อได้ยินก็เข้าใจความรู้สึก จึงเปลี่ยนแปลงบทสวดใหม่ด้วยปัญญาไวว่า
“อายุวัฒแป๊ะ ธนวัฒแป๊ะ สิริวัฒแป๊ะ ฯลฯ”