ปู่แก้วมันจะค่ำชาวเขมร วันหนึ่งไปเอาผึ้งใส่ถุงมัดปากอย่างดี เตียวไปหาชาวเขมร เขมรก็ถาม
“ลุงๆ ถือถุงอะหยังมาน่ะ”
ปู่แก้วอู้ว่า “อันนี้เป็นถุงอย่างดี ถุงอะลาลา”
เขมรก็ถามว่า “ถุงหยั่งใดน่ะลุง ถุงอะลาลา”
“โหะ บ้านสูบ่มีก่ะ ถุงอะลาลาเนียะ”
“บ้านเราบ่มีสักแก่น บ่เคยได้ยินสักกำเตื้อ มาได้ยินบ่าเดี่ยวเนี้ยะ”
ปู่แก้วก็ว่า “กูเป็นคนตั้งชื่อมันว่าถุงอะลาลา”
“เราขอยำถุงอะลาลาหน้อยลอ”
ลุงแก้วก็บอกวิธียำถุงอะลาลาหื้อ
“หื้อคิงเอาถุงอะลาลาไปยำในมุ้งปู้น ยำกลางเปล่งบ่ได้”
ชาวเขมรก็รับคำ เข้าไปกางมุ้งเรียบร้อย ลุงแก้วก็เอาถุงอะลาลายื่นหื้อ
“หื้อกูออกประตูไปก่อนเน่อ แล้วมึงค่อยเปิดผ่อ”
พอปู่แก้วออกประตูไปแล้ว ชาวเขมรก็เปิดถุงออกมา ผึ้งก็กรูออกมาต่อย ชาวเขมรก็เดือด”
“อะลาลา อะลาลา อะลาลา” ออกมาหน้าปูดหน้าเป๋ากับคำเนี้ยะ ถุงอะลาลา