มีชายคนหนึ่งไปหาปลาที่แม่น้ำ มันได้เอาไซไปดักปลาแล้วก็ไปดักที่อื่นอีก ชายคนนี้เมื่อไปดักที่อื่นจนคนจำนวนแล้วก็เดินกลับบ้านเพื่อรอเวลาที่ไปดูปลาที่ดักไว้ เมื่อชายคนนี้กลับไปดูไซที่ตนเองนั้นดักเอาไว้เมื่อใดก็ไม่ได้ปลาซักที
“มันเป็นใครที่มาลักเอาปลาในไซนี้ไป มาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้ซักที ต้องมีคนที่มาเอาไปแน่ๆ อย่าให้รู้เชียวนะว่าเป็นใคร”
ผ่านไปได้ซักสามสี่วันชายคนนี้ก็ไปดักไซอีกและรอซุ่มดูว่าใครมาลักปลา
“มันเป็นใครที่จะมาลักปลาในไซ วางไซเมื่อไหร่ก็ไม่ได้ซักที”
ทีนี้ก็ไปซุ่มดูรอคนที่ชอบมาขโมยปลา คราวนี้ก็เจอคนที่ลักปลาจริงๆ เป็นผู้หญิงคนหนึ่งมาเอาปลาในไซไปใส่ข้องใบใหญ่
“อ้อ กูจับได้แล้ว มันคนนี้นี่เองที่ลักปลาในไซกู”
เมื่อชายคนนั้นลุกขึ้นตะโกนและกำลังเดินเข้าไปหาหญิงคนนั้นเพื่อที่จะจับเอาตัวหญิงคนนั้นก็วิ่งเข้ามาอุ้มชายหาปลาไว้แล้วก็รัดแน่นหอบไปเรื่อยๆ เอาบินไปเรื่อยๆ ชายหาปลาก็คิดในใจว่า
“ขอให้ไปที่ต้นไม้ทีเถอะ ข้าจะเกาะต้นไม้ให้มั่น ให้มันหลุดมือ”
พอไปถึงต้นไม้ชายหาปลาก็เกาะต้นไม้ แต่ว่าหญิงคนนั้นก็รัดแน่นทำให้ไม่หลุดไป ชายคนนี้ก็คิดว่า
“ขออีกทีเถอะ ข้าจะคว้าต้นไม้ ข้าจะกอดเกาะให้แน่นเลยทีนี้”
แต่พอผ่านต้นไม้ไปก็ไม่สามารถที่จะเกาะต้นไม้เอาไว้ได้ สุดท้ายชายหาปลานี้ก็กลายเป็นผัวของนางผีตามอยไป