มันกับปู่นั้นไปเยียะไฮ่เดือนแปด ปัดโทะข้าวป้างมันงวงเท่าแขนๆ นิ มันไปตึงวันๆ มันก็ว่า
“โอ สู แหมสักสี่ห้าวันเต๊อะ ข้าวป้างเฮาจะแก่แล้ว เฮาจะได้กินข้าวป้างแล้ว” ไปแหมวันหนึ่ง ช้างกวนเบ๊อะกวนเบ๋อ ปัดโทะ เคียดหื้อช้างหน่ะ สดตวยหาช้างก็บ่ปะ
แหมวันหนึ่งมันมาบุกแหม เป็นว่าช้างมาจากสวรรค์ลุกชั้นป้าลงมา ปัดโทะกำนี้ กูจะได้ช้างละกำนี้ เปี๋ยหืนหั้นวิ่งเข้าไป กันมันหล่อก็จะยิง ช้างบ่หล่อซักกำ ทีนั้นมันก็งอมเข้ากำหางช้างหั้น จะจับใบหูมันก็บ่หื้อจับ เหวี่ยงไปเหวี่ยงมาได้ก้ากำหาง ช้างกินข้างป้างติกๆ กินอิ่มแล้วก็ขึ้นไปบนชั้นฟ้าปู้น มันก็บ่สวะนา ปู่พรานนา ติดหางขึ้นเมืองหนะ ขึ้นปู้นได้เจ็ดวันเจ็ดคืน ปัดโทะ เมียมันก็โบะบ่าป๊าว เอาหังแปงเครื่องจะทานหื้อปู่พราน ได้เจ็ดวัน ช้างนั้นอยากกินข้าวป้าง ช้างนั้นก็ลงมากินข้าวป้างอย่างเก่า ปู่พรานก็ติดลงมา มันก็ฮ้องเมียมันว่า
“สู โบะบ่าป๊าวอย่างใด”
“โอ สูตายไปแล้ว สูจะไปมาเป็นเผดเป็นผี”
“โอ้ ข้าบ่ตายนาสูง” มันก็บอกเมียมัน
“ข้าไปแอ่วสวรรค์ชั้นฟ้า”
เมียมันก็สวะเครื่องล่นมา
“โอ แม่นแท้ละ ปู่พราน คิงหน่ะบ่ใช่เป็นเผดเป็นผีที่ไหนสักกำลูนิ สูไปอยู่ที่ไหนมา”
“ข้าไปแอ่วเมืองสวรรค์ชั้นฟ้า”
“จะไปอู้ลมปู่พราน ไปเมืออย่างใด”
“ข้าเมือโตยช้างสวรรค์”
“ปัดโทะ ข้าก็ใคร่หันแหละ”
“อดก่อน ใคร่หัน แถมเจ็ดวันข้าวป้างมีอยู่ มันจะมากินข้าวป้าง” ไปแถมเจ็ดวันมันก็บอกหื้อเมียมัน
“สูตักน้ำหื้อเต็มหม้อเต็มไหแล้ว เฮาจะไปไร่โตยกัน ไปกอยสวรรค์ชั้นฟ้า กันว่าสูงไปหย่องโตยก้นข้า กันว่าข้าเปี๋ยหางช้างแล้วสูเปี๋ยแอวข้า จะไปอู้หื้อไผเน้อ”
“เออ ข้าตึงบ่อู้หื้อไผ”
ปัดโทะ ไปตักน้ำตักท่าอู้หื้อเจ้าหู่ฟังตึงห้าร้อยก่อน เป็นว่าอันนี้หละแม่ญิงปากนัก เขาว่าจะไปปากมันตึงบ่ฟัง ไปท่าก็ไปอู้หื้อเปิ้นฟังตึงห้าร้อยคน ปัดโทะ ทีนี้ก็ไปหันใส่ช้างกินข้าวป้าง ปู่พรานนั้นก็ว่า
“สู ค่อยหย่องไปเตื้อหน้อยๆ เน่อ”
ปัดโทะ ย่ำมาเหียลึกๆ
“อันนั้นไปที่ไหนล้ำเหลือน่ะ”
“ก็เปิ้นจะไปโตยตัวน่าก่ะ”
“ไปอู้เมื่อใดหละ”
“ก็ไปตักน้ำตะเจ๊า”
“เออ นี่แหละว่าจะไปอู้นักๆ ตัวหองอู้นักลู่”
กำนั้นปู่พรานก็ลากก้วยหางช้างสวรรค์ เมียมันก็ก้วบเอาปู่พราน เอาละหมู่นั้นก่องแอวเมียมัน จ่องหางช้างวางกั๋น ปัดโทะ ขึ้นบนสวรรค์ชั้นฟ้าปู้นนะ ใกล้จะแผวสวรรค์ชั้นฟ้า ปู่พรานว่า
“สูจะไปอู้นักเน่อ บนสวรรค์ เปิ้นบ่ชอบคนอู้นัก เปิ้นชอบความสงบ” เมียมันก็ถามอยู่อย่างอั้นละ
“เอ บ่าป๊าวที่โบะวันนั้นเท่าใดก๊อ ปู่พราน”
ปู่พรานก็เคียด เมื่อใดก็ถาม ตึงว่าจะไปเดือดเน้อ จะเข้าเมืองสวรรค์ชั้นฟ้าแล้วเปิ้นชอบความสงบ อันนั้นก็ขึ้นไปติกๆ ปู่พรานนั้นก็เคียดน่อ มันหมิ้งน่ะ มันก็เต๊ะแหล่
“ก็แก่นเพ้” เป็นว่าสวะหางช้าง ปัดโทะ หวืดหวาดๆ ลงมาเป็นหมู่ ตายหมด