มีหนานบ่าเก่าแหมคนหนึ่ง ยามบะแตงสุก สาวก็ว่า “พี่หนาน มาแอ่วบ้านข้านี้ ปลายเปียะ”
“แท้กา” หวีหัวทาแป้งแล้วมันก็ไปบ้านสาว เอาบะแตงมาโบะ
“พี่หนาน กินบะแตงลอ”
มันก็กินบะแตงลาย แถมคนหนึ่งอยู่ท่าพื้นกะล่าง
“พี่หนาน ไปแอ่วบ้านข้าลอพี่หนาน บ่ไปเสียใจ”
ไปแผ่วเล่นโบะบะแตงลายหื้อแถม
“บ่กิน บ่ฮักข้าเน่อพี่หนาน” ปาดบะแตงลายหื้อกิน สาวแหมคนก็มาฮ้องแถม
“ไปแอ่วบ้านข้าเน่อ พี่หนาน”
โบะบะแตงลายหื้อกินแถม เมื่อคืนมา นอนลุกเยี่ยวติกๆ
“เป็นจะอี้ลู้ปลายเปียะ”
มันเยี่ยวคืนรุ่ง หวังว่าเปิ้นจะหื้ออี้ก่าน่อ
มีหนานแหมคนหนึ่ง เป็นใบระกาตุ๊หลวง ไปเมาหลานสาวตุ๊หลวง ตุ๊หลวงก็ฮู้แล้ว ตุ๊ใบระกาก็ขอสิก ตุ๊หลวงก็ปล่อยสิก มันไปเมาหลานตุ๊หลวง ตุ๊หลวงก็ไปสั่ง
“อี่หน้อย กันว่าไอ่หนานนั้นมาแอ่ว มึงจะไปอู้ฟู่มันเน่อ”
ไปวันนี้ดัก มันก็บ่อู้ ไปวันพู้ก มันก็ปิ๊กมาอู้ตุ๊หลวง
“เป็นจะได ข้าสิกบ่จับวันก้า ไปแอ่วหาสาวที่ไหน เปิ้นก็บ่อู้” ตุ๊หลวงก็ว่า
“บ่เป๋นหยัง วันพูกจะแปงยาแฝดหื้อ”
ตุ๊หลวงก็ไปห่อขี้ไก่แอ่งแจ๊ะ ใบปูเจ็ดชั้นก็เอาหื้อหนานนั้น
“หื้อมันไปอู้เต๊อะ กอนว่าได้ยาที่ตุ๊กไปนี่เหน็ด หื้อมึงเอาใส่ปากหั้นยั้นไว้หั้น บ่ถ้าปากเตื้อเน่อ ท่าพังมันจะปาก”
ถึงเมื่อนั้นมา ตุ๊เจ้าก็ห่อขี้ไก่แอ่งแจ๊ะหื้อ มันก็ขึ้นไปแอ่วหาหลานสาวตุ๊หลวง
“พี่หนาน กินข้าวแลงกับหยัง” ยั้นกำหนึ่ง
“พี่หนาน วันนี้มาแอ่วหาข้าหยังมาสวกล้ำเหลือ”
ยั้นเสี้ยงแฮง ขี้ไก่แตก แอ้ๆ บ่ได้ปากสักกำ